یکی از جمله هایی که تو صحبتای امروز آقا توجهمو جلب کرد این بود که: «این ممنوعیت هاست که ما را به قله می رساند.» و منظورشون دوری از غرور و تنبلی و ایستایی و چیزایی از این قبیل بود. این جمله راهنماییه برای اونایی که فکر میکنن آدم باید همه جوره آزاد باشه، و مستمسکایی از قبیل جمله ی ناقص «لا اکراه فی الدین»¹ رو دلیل این اعتقادشون قرار میدن (البته اگه دوست دارن راه رسیدن به قلّه رو انتخاب کنن). باید برای خودمون همیشه محدودیت ها و ممنوعیت هایی رو قرار بدیم تا رشد کنیم؛ مثلاً نظم خودش یه نوع ممنوعیته، پشتکار یه نوع ممنوعیته، سحرخیزی، تواضع، نماز اوّل وقت، مداومت بر قرائت قرآن و خیلی چیزای دیگه همه و همه ممنوعیت هایی هستن برای نفس آدمی.

«عدی بن حاتم» می گوید: به دیدار امیرالمؤمنین علیه‌السلام رفتم. دیدم در مقابل ایشان، کاسه ای آب، پاره ای نانِ جو و قدری نمک بود. گفتم: یا امیرالمؤمنین! این درست نیست که شما روز را گرسنه، مشغول کار و تلاش سپری کنید و شب را بیدار باشید و همیشه با رنج و سختی ها دست و پنجه نرم کنید و بعد هم افطار شما نان جو و نمک باشد. امام فرمود:
«ای حاتم! نفس خودت را به قناعت و ریاضت عادت بده وگرنه این نفس بیش از آن‌چه که برای او کافی است، از تو طلب خواهد کرد.»²

__________
1- این جمله ادامه داره: قد تبیّن الرّشد من الغیّ (بقره/256)
2- بحار الانوار، ج40، ص325: «رَآهُ عَدِیُّ بْنُ حَاتِمٍ وَ بَیْنَ یَدَیْهِ شَنَّةٌ فِیهَا قَرَاحُ مَاءٍ وَ کَسَرَاتٌ مِنْ خُبْزِ شَعِیرٍ وَ مِلْحٌ فَقَالَ إِنِّی لَا أَرَى لَکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ لَتَظَلُّ نَهَارَکَ طَاوِیاً مُجَاهِداً وَ بِاللَّیْلِ سَاهِراً مُکَابِداً ثُمَّ یَکُونُ هَذَا فَطُورَکَ فَقَالَ ع عَلِّلِ النَّفْسَ بِالْقُنُوعِ وَ إِلَّا طَلَبَتْ مِنْکَ فَوْقَ مَا یَکْفِیهَا»